Wonderen tijdens Gaza-oorlog

(Qaver Rachel anno 1910)

Voormalig Sefardische Opperrabbijn van Israel Rabbi Mordechai Eliyahu, die herstelende is van een levensbedreigende ziekte, heeft vlak voor de oorlog in Gaza een aantal keren bij het graf van Rachel gebeden. Toen het bekend werd dat een “oude vrouw” levens van een aantal IDF-soldaten in Gaza heeft gered, reageerde hij: “Heeft ze nog gezegd dat ik haar heb gestuurd?”

Afgelopen weken hebben wij twee van onze rabbijnen het volgende bijzondere verhaal gehoord. Onze rabbijnen vertelden tijdens de sji’oeriem dat een aantal soldaten met dezelfde ongelofelijk verhaal vertelden. Een drietal verschillende eenheden vertelden tijdens huiszoekingen in Gaza over een zeer mooie elegante oudere vrouw die soldaten in het Arabisch aansprak. Een soldaat van een van de eenheden vroeg aan haar: “wie ben jij?” Zij antwoordde: “Ik ben Rachel Imenoe. Alle gebeden van Jisrael zijn verhoord. Ik ben er om mijn kinderen te beschermen.” Dat dit voor ons niet vreemd en ongeloofwaardig in de oren klinkt, is om het feit wat Jermijahoe 31:14 ons meldt. Daarin staat dat Rachel Imenoe in Rama (naast Bethlechem) voor ons bittere tranen huilt en niet getroost wil worden, omdat haar kinderen daar niet meer zijn. Nu schijnt dat een getuige Rachel Imenoe heeft horen huilen, omdat zij op een Joodse plaats wilt rusten.
Het grote wonder die door meerdere soldaten is waargenomen, is bevestigd door de voormalige Sefardische Opperrabbijn van Israel. Hier komt het volledige verhaal, gevolgd met andere prachtige wonderen die tijdens deze Gaza-oorlog heeft plaatsgevonden.

Rabbi Lazer Brody, een rabbijn in Ashdot, is de eerste die met dit wonder naar buiten trad. Hij vertelde IsraelNationalNews dat hij diverse telefoontjes heeft ontvangen die over speciale gebeurtenissen van de laatste twee weken van de Gaza-oorlog ging. “Een man, die amper weet hoe de IDF Infanterie werkt vertelde me het volgende:
Mijn zoon is van de Givati Brigade en zijn eenheid was plaatsen in Gaza Stad aan het schoonmaken, toen in een huis een vrouw in het zwart opdoemde en in het Arabisch begon te schreeuwen: “Roechoe min hon: ga daar weg, het is daar gevaarlijk!” De troepen dachten aanvankelijk dat zij trachtte haar familie te beschermen, maar ze wilden geen risico nemen. De commandant riep een commandant van een legeronderdeel terug en zij gingen naar een ander doel. Ook daar verscheen dezelfde vrouw en gaf hen dezelfde waarschuwing. De soldaten dachten dat zij waarschijnlijk door een tunnel tussen de huizen van Hamas verscheen en een van de soldaten begon tegen haar te schreeuwen. Toen kwamen zij in een derde huis en wederom verscheen de vrouw weer. Deze keer bleven de soldaten stokstijf stilstaan.
De soldaten sloten zich aan bij de Golani Brigade, die belast werden met de taak huizen waar booby-trapps zitten op te blazen. Mijn zoons eenheid vroeg hen de drie huizen te controleren en inderdaad, in alle drie huizen waarvoor de vrouw had gewaarschuwd, zaten booby-trapps.

(Voormalig Sefardische Opperrabbijn van Israel Rabbi Mordechai Eliyahu)

Ondanks dit verhaal niet door een hogere hand werd bevestigd, kwam dit verhaal al snel in de geruchtenmolen. Tot maandag 19 januari 2009. Rabbi Shmuel Eliyahu, de Opperrabbijn van Tsfat en de zoon van de voormalige Sefardische Opperrabbijn van Israel Mordechai Eliyahu, gaven sji’oeriem aan de studenten in Machon Meir in Jeroesjalajiem over de sublieme gevechtsniveau van het IDF aangaande de veiligheid van Israel. In verband hetgeen wij boven hoorden, zei hij: “Daar zijn soldaten die vertelden dat op sommige plekken waar zij zijn geweest, een vrouw aan hen verscheen om hen te waarschuwen niet bepaalde gebouwen binnen te gaan omdat zij gebooby-trapped waren en dat haar naam ‘Rachel’ was. Ik vroeg aan een hoofd van een Jesjive of hij meer over dit verhaal wist en hij vertelde dat het geen verhaal was maar dat hij zelfs een naam van een soldaat wist die hierin betrokken was. Hij vertelde me de naam.
Toen vroeg het hoofd van die Jesjive mij of er enigszins verband bestaat tussen het feit dat mijn vader, Rabbi Eliyahu, voor de oorlog het ziekenhuis had verlaten en niet een keer, niet twee keer, maar drie keer bij Qaver Rachel en nergens anders heeft gebeden? Ik antwoordde hem dat ik dat niet weet, maar ik zou het hem vragen.

Eerlijk gezegd was ik bang hem dit te vragen, omdat hij zich meestal van zulke verhalen distantieert. Maar ik besloot toch gaan en hem te vragen ‘kan jij je nog herinneren dat jij ons een keer vertelde over Rabbi Shalom Mutzafi Z”L die tijdens WOII, toen het er op leek dat de Duitsers het Heilige Land zouden betreden, dat hij bij Qaver Rachel tegen dit besluit heeft gebeden en dat hij Rachel daar echt zag bidden? [Mijn vader] zei “ja”, hij herinnerde het.
Dus vertelde ik hem over het verhaal dat ik had gehoord en vroeg hem: “moeten wij dit geloven? Is dit de waarheid?” En hij zei “ja, het is waar.” Ik vroeg hem of hij het wilde uitleggen en hij zei in deze woorden: ‘Ik vertelde haar: Rachel, er is een oorlog op handen. Weerhoudt jouw stem niet van wenen (gebaseerd op Jermijahoe 31:14-16)! Ga naar G’d en bidt voor de soldaten die zichzelf opofferen voor het Land Israel, dat zij zullen toeslaan – en niet verslagen zullen worden.’
Ik vertelde mijn vader, ‘Nou, je moet weten: zij heeft dit ook écht gedaan!’ Dus vroeg mijn vader: ‘Heeft ze nog gezegd dat ik haar heb gestuurd?’
‘Iedereen zou een eigen conclusie moeten trekken. Indien dit het geweldige niveau van de soldaten is en indien dit de geweldige macht van het gebed is, hoe kan iemand tegen iets te zeggen hebben? …”

Wat ook een groot wonder is, is dat soldaten – met behulp van Chabad-Lubavitch – en masse tefillien gingen leggen. Maar ook de grote eenheid die binnen het Joodse volk in Israel leeft. Of nu volgens NIW ruim 70%, of volgens Israëlische bronnen 92% met de oorlog eens waren. Zowel links als rechts van de Israëlische politieke partijen waren over eens dat 6000 raketten sinds 2005 (bij het verlaten van Gush Katif) niet meer acceptabel is. Maar ook op religieus en non-religieuze niveau was men met elkaar over eens. Kortom: er heerst binnen Israel EENHEID.

Zulke verhalen, zoals hierboven als wat nog gaat volgen, hoorden we ook tijdens – ook al was deze niet zo geslaagd als de huidige Gaza-oorlog – de tweede Libanon-oorlog (en hier vele andere links over de Tweede Libanon Oorlog). Het verhaal over Rachel Imenoe omsluit dus meerdere verhalen en is geen alleenstaand feit. Zo werden er landkaarten van Hamas gevonden waarop precies de boobytraps, landmijnen en de posities van de scherpschutters heel helder omschreven werden. Hierdoor was het IDF in staat ieder installatie te vernietigen. Een peloton van soldaten maakten een school vol bommen weer veilig door ze onklaar te maken. Niemand raakte hierbij gewond. Terroristen van Hamas kregen een soldaat van het IDF te pakken en probeerden hem een tunnel in te slepen. In plaats dat de soldaat slachtoffer van hen werd, werden deze groep terroristen gearresteerd. En ondanks vele tunnels, huizen, gebouwen, scholen onder de explosieven zaten, ontploften waar de IDF-soldaten kwamen helemaal niets.

Uiteraard waren er wel gewonden. Onder de gewonden was een IDF-er die in zijn rug werd geschoten. De kogel miste zijn ruggenmerg en ging dwars door zijn lichaam van voren weer naar buiten. Hij overleefde aan zijn vreselijke verwonding. Een andere soldaat werd door een explosieve geraakt, vloog door de lucht en moest vervolgens weggevoerd worden. De doktoren stonden voor een raadsel hoe een granaatscherf in een dusdanige wijze geheel door zijn nek was gekomen zonder een slagader en het ruggenmerg te raken. Hij hoefde alleen maar “dichtgenaaid” te worden.

Hoe groot wonder is het volgende verhaal die wij 11 januari 2009 konden lezen:
VERGEVING: De ouders van St.-Sgt. Nitai Stern en Capt. Yoni Netanel – twee van de vier door eigen vuur omgekomen militairen hebben dit aan de kameraden voor de slachtoffers medegedeeld, nu het zeven dagen sjieva zitten er bijna op zit. Rabbi Amos Netanael en zijn echtgenote Malki telefoneerden twee van de tankbemanningsleden die op een gebouw schoten waarin de soldaten toevlucht hadden genomen.

“Lieve tankbemanning van #… van …. van het regime …, die dag en nacht met moed en zelfopoffering voor onze natie en land vechten…
“Wij weten dat onze zoon, die deel was van deze geweldige militaire campagne Operatie Cast Lead, in handen van onze eigen strijdmacht is gevallen. Wij voelen een enorme diepe behoefte, met als ons levenskracht jullie mede te delen dat wij van jullie houden en jullie strak omhelzen.
“Dodelijke eigen-vuurincidenten zijn een onvermijdelijk deel van iedere oorlog en van onze bekwaamheid om de vijand op het slagveld te verslaan. Yoni wist dat dit kon gebeuren en wij, zijn ouders, eveneens.
“Jullie hebben Yoni niet getroffen!
“Yoni stierf voor de Heiliging van de Naam van G-d op de tijd dat G-d had besloten dat zijn tijd op aarde zijn einde bereikt. Jullie zijn de zuivere engelen die dit moesten uitvoeren.
“Wij vinden troost in het feit dat jullie zuivere handen hem raakten en niet de bezoedelde handen van onze kwaadaardige vijand – zodat Yoni niet in onzuivere handen kon vallen.
“Het is belangrijk voor ons om u te vertellen dat wij van jullie met alle warmte van onze harten houden, jullie zijn zoals onze eigen kinderen… Ajb behoudt dezelfde geweldige geest, die in het hart van Yoni sloeg – de geest van geloof, van kracht, die lef en hou en wij zullen dan weten dat Yoni voorgoed in jullie verder leeft”.

De ouders van Nati Stern zijn het hier mee eens: “Wij hebben een verplichting en de eer om hen te omhelzen,” zei zijn moeder Sarah. “Er is geen oorlog zonder ongelukken zoals dit. Wij willen dat zij naar ons komen en een deel van ons worden …”
Hierin lezen wij MOED, HELDHAFTIGHEID, LIEFDE.
Wij lazen in “Het Joodse vechtersgeest keert terug” dat de Golani-Brigade en masse de tsietsiet (door rabbijnen werden zij “hemelse kogelvrije vesten” genoemd) gingen dragen, in tenten Sjomer Sjabbes waren waardoor zij een vechtersgeest ontvingen wat na het horen van het bovenstaande verhalen bevestigt en verklaart. Tenten op het slagveld veranderden in sjoels waar minimaal 10 sessies per ochtend werd gebeden. Soldaten die seculier waren en nog nooit een sjoeldienst hadden meegemaakt, baden met tefillien.

Wat een toeval dat de Golani-brigade ook bij het verhaal van Rachel betrokken was. Wat een toeval dat de Opperrabbijn van Tsfat, nadat hij ook een sluitend bewijs gaf dat de oorlog van Gaza van Bijbelse betekenis is, óók bij dit wonder betrokken is. Toeval bestaat niet. Dit is het bewijs dat Hasjem bij Zijn volk is. Punt.

Lees ook:
Het Joodse vechtersgeest keert terug
Het Geheime Wapen van het IDF
Hamas als Amalek: de Bijbel en de oorlog in Gaza

Bronnen:
“Chief Rabbi Confirms Gaza Miracle Story” van Hillel Fendel van Arutz Sheva
Klik hier om Rabbi Shmuel Eliyahu’s verhaal in het Hebreeuws te horen
“Miracles are happening in Israel! ” van Dena Gewanter, M.D., Israel van Israpundit

©FAQ-online 2009